Πορτογαλική ζωγραφική

Ο 15ος αιώνας είδε την αρχή του πορτογαλική ζωγραφική. Το 1428, ο Jan van Eyck έφτασε στην Πορτογαλία με το γάμο της Isabel κόρης του βασιλιά Juan I με τον Felipe el Bueno, Δούκα της Βουργουνδίας.

Ήταν η αρχή μιας μακράς και στενής σχέσης με τη Φλάνδρα, η οποία επηρέασε την πορτογαλική ζωγραφική.

Από το φλαμένκο, Πορτογάλοι καλλιτέχνες απέκτησαν όχι μόνο τη γνώση της τεχνικής και της σύνθεσης, αλλά και δύο παραδόσεις ζωγραφικής, οι οποίες αυξάνονταν σημαντικά: η θρησκευτική ζωγραφική και η προσωπογραφία.

Αυτές οι δύο τάσεις είναι ξεκάθαρα στο αριστούργημα της πορτογαλικής τέχνης του 15ου αιώνα, συγκεκριμένα τα πάνελ του Λατρεία του Αγίου Βικεντίου ντε Νούνο εκτίθεται στο παλιό Μουσείο Τέχνης της Λισαβόνας. Διορίστηκε ζωγράφος του βασιλιά Alfonso V το 1450 και τα πάνελ ζωγραφίστηκαν μεταξύ 1458 και 1464.

Μια σχολή ζωγραφικής που ονομάζεται Βόρειο Σχολείο ιδρύθηκε γύρω στο ύψος της αρχιτεκτονικής Manueline τον 16ο αιώνα. Ένας αξιοσημείωτος ζωγράφος αυτού του στιλ, ο οποίος χρησιμοποίησε τον νατουραλισμό και τα λεπτομερή τοπία στο βάθος, ήταν ο Vasco Fernandes, επίσης γνωστός ως «Grão Vasco.

Την ίδια εποχή υπήρχε και μια άλλη ομάδα γνωστή ως Σχολή της Λισαβόνας, η οποία παρήγαγε αρκετούς κορυφαίους ζωγράφους, συμπεριλαμβανομένων των Jorge Afonso, Cristovão de Figueiredo, Fernandes Garcio και Gregório Lopes, έναν από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες του τέλους του 16ου αιώνα.

Ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους στην ιστορία της Πορτογαλίας ήταν ο Amadeo de Souza Cardoso (1887-1918), μερικά από τα έργα του οποίου φαίνονται στη βόρεια πόλη του Αμαράντε.


Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει

Αφήστε το σχόλιό σας

Η διεύθυνση email σας δεν θα δημοσιευθεί. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*

*