સંભવત when જ્યારે તમે વાઇન વિશે વિચારો છો, ત્યારે તમે વિચારતા છેલ્લા સ્થાનોમાંથી એક ભારત છે.. જો કે, આ દેશમાં એ વાઇન બનાવવાની પરંપરા, ઘણાં વર્ષોથી, અને આ સમગ્ર માર્ગમાં તેણે સફળ પરિણામો પ્રાપ્ત કર્યા છે, જેમાંથી આજે તમે ગર્વ અનુભવી શકો છો.
હિન્દુ વાઇનની લાંબી પરંપરા, પ્રાચીન સંસ્કૃતિની ખીણોના સમયની છે, સમયગાળો જેમાં તે અનુમાન લગાવવામાં આવે છે કે વેલો દ્રાક્ષ તે ભારત માટે રજૂ કરવામાં આવ્યું હતું, જે પર્શિયાના પ્રદેશમાંથી લાવવામાં આવ્યું હતું. ભારતીય ઇતિહાસની તમામ ક્ષણોમાં વાઇનનું ઉત્પાદન હાજર રહ્યું છે, જો કે તે ખાસ કરીને પોર્ટુગીઝ અને અંગ્રેજી જીતનાં વર્ષોમાં વધ્યું હતું.
દુર્ભાગ્યે, XNUMX મી સદીના અંત તરફ, આ વાઇન માર્કેટ તે બે કારણોસર નોંધપાત્ર ઘટાડો થયો. પ્રથમ ભારતીય ક્ષેત્રની વેલા પર હુમલો કરતા ફિલોક્સેરાનો મોટો ઉપદ્રવ હતો. બીજો, ઉચ્ચ ધાર્મિક કમાન્ડરો, જેમણે આલ્કોહોલિક પીણા પર પ્રતિબંધનો ઉલ્લેખ કરવાનું નક્કી કર્યું. સ્વતંત્રતા પ્રાપ્ત કરી અને છેવટે અંગ્રેજી સામ્રાજ્યની સત્તામાંથી વિદાય લીધા પછી, ભારતના બંધારણએ ઘોષણા કર્યું કે સરકારનું એક સૌથી મહત્વપૂર્ણ લક્ષ્ય રાષ્ટ્રમાંથી દારૂનું સંપૂર્ણ નાબૂદ કરવું છે. ભારતના કેટલાક રાજ્યોએ પ્રતિબંધ લાગુ કર્યો હતો અને સરકારે દ્રાક્ષાવાડીના માલિકોને લાકડા અને કિસમિસના ઉત્પાદન જેવા અન્ય હેતુઓ માટે તેમના વાવેતરને સમર્પિત કરવા પ્રોત્સાહિત કર્યા હતા.
1980 થી 1990 ની વચ્ચે દેશનો વાઇન ઉદ્યોગ ફરી ઉભરી આવ્યો, ત્યાં સુધી મૃત. આ આંતરરાષ્ટ્રીય પ્રભાવ અને દેશના મધ્યમ વર્ગનો વિકાસ જે વૃદ્ધિનો અનુભવ કરી રહ્યો છે તેના કારણે હતું. 20 મી સદીમાં આવો, આ પીણાની માંગ દર વર્ષે 30 થી XNUMX% સુધી વધી ગઈ છે.
ભારતના સૌથી મોટા વાઇન પ્રદેશોમાં ઉત્તર કાશ્મીર, પંજાબ, મહારાષ્ટ્ર, આંધ્રપ્રદેશ, તામિલ, કર્ણાટક અને ગોવા છે.
ભારતનો એક ફાયદો એ છે કે તે તેના ઘણા પ્રદેશોમાં વેલા રોપવા માટે અનુકૂળ વાતાવરણ આપે છે. તેમની પાસે મોટી સિંચાઈ પ્રણાલી પણ છે, જે વાઇન ઉત્પાદકો જાણે છે, વેલાના યોગ્ય વિકાસ માટે જરૂરી છે. લણણી સામાન્ય રીતે સપ્ટેમ્બરમાં કરવામાં આવે છે અને લગભગ હંમેશા હાથ દ્વારા કરવામાં આવે છે. સૌથી ગરમ વાઇન પ્રદેશોમાં, તેઓ વર્ષમાં બે વાર તેનું ઉત્પાદન કરે છે.
જો તમે કંઈક અલગ કરવાનો પ્રયાસ કરવા માંગતા હો, ભારતીય વાઇન એક રસપ્રદ વિકલ્પ તરીકે દેખાય છે, જે પરંપરાથી ભરેલી છે.