Dzieła mistrza Alejandro Obregón

Alejandro Obregon jest uważany za jeden z wielkich malarzy latynoamerykańskich XX wieku. Jego twórczość od dawna jest chwalona zarówno za innowacje malarskie, które wniosły, jak i za tematykę jego prac, które zawsze podejmowały kontrowersyjne tematy.

Obregón urodził się w Barcelona (Hiszpania) w 1921 roku. Jednak mając zaledwie 6 lat wyjechał do kraju swojego ojca, Kolumbia, wraz z resztą jego rodziny. Jego młodość to długie pobyty w obu krajach, a także liczne wyjazdy do Stanów Zjednoczonych, Francji i Wielkiej Brytanii.

Jego praktyka artystyczna odbyła się w School of Fine Arts w Bostonie oraz w Llotja w Barcelonie. Przesiąknięty licznymi europejskimi wpływami kulturalnymi i artystycznymi, ostatecznie osiadł w mieście Cartagena de Indias. Tam Obregón zaprzyjaźnił się z wielkimi kolumbijskimi artystami, takimi jak Ricardo Gomez Campuzano, Enrique Grau, Santiago Martinez lub kolumbijsko-niemiecki William Wiedemann. Z niektórymi z nich blisko współpracował i zaczął rozwijać swój własny styl.

Był także członkiem tzw Grupa Barranquilla, która zgromadziła głównych kolumbijskich artystów i intelektualistów połowy wieku.

W wieku 24 lat Alejandro Obregón zaczął być rozpoznawany w kraju dzięki udziałowi w V Narodowy Salon Artystów Kolumbii, 1944otrzymując najlepsze recenzje. Po latach, po podróży do Europy Środkowej, ugruntował swój styl i stał się najwyższym przedstawicielem nurtu ekspresjonizm figuratywny na ziemiach amerykańskich.

W życiu osobistym wyróżniał się małżeństwem z angielskim malarzem Freda sargent, którego poślubił w Panamie. Później rozwiódł się, aby ponownie ożenić się, tym razem z tancerką sonia osorio, założyciel Ballet de Colombia. Miał z nią syna, Rodrigo Osorio, znanego aktora telewizyjnego i telewizyjnego. Pasja do samochodów wyścigowych i wyścigowych była również stałym elementem jego życia.

W połowie lat 70. został dyrektorem Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Bogocie.

Alejandro Obregón zmarł w Kartagenie w 1992 roku, pozostawiając po sobie imponującą spuściznę artystyczną, którą można podsumować jedną z jego najsłynniejszych refleksji:

«Nie wierzę w szkoły malarskie; Wierzę w dobre malarstwo i nic więcej. Malarstwo jest indywidualnym wyrazem i istnieją tendencje jako osobowości. Podziwiam dobrych malarzy, zwłaszcza hiszpańskich, ale uważam, że żaden nie miał decydującego wpływu na moje szkolenie ».

Najwybitniejsze dzieła

Oto krótka, ale reprezentatywna próbka wielkich dzieł Alejandro Obregóna. Wybór, który całkiem dobrze oddaje jego unikalny styl i język artystyczny:

Niebieski dzbanek (1939) to jedna z najwcześniejszych prac artysty, powstała w wieku zaledwie 19 lat. Odzwierciedla pierwszy wypad Alejandro Obregóna w świat obrazkowej awangardy. Wiele lat później pnitaría Portret malarza (1943), dzieło, dzięki któremu dał się poznać w wielkich kręgach artystycznych Hiszpanii.

We wczesnych latach pięćdziesiątych styl Obregón osiągnął pełną definicję i dojrzałość. Pod wpływem E.l Kubizm, mistrz stworzył cudownie wyważone kompozycje, wśród których możemy wyróżnić Drzwi i przestrzeń (1951) Martwa natura w kolorze żółtym (1955) y Greguerías i kameleon (1957).

Po osiągnięciu dojrzałości nastąpiła konsekracja, w dekadzie lat 60. Alejandro Obregón stał się najważniejszym malarzem w kraju, zdobywając aż dwukrotnie pierwszą nagrodę za malarstwo w Sali Narodowej. Dzieła, które przyniosły mu takie uznanie, były przemoc (1962) oraz Ikar i osy (1966). Inne wybitne dzieła z tego okresu to Wrak statku (1960) Czarnoksiężnik z Karaibów (1961) Hołd dla Gaitána Durána (1962) y Okręt podwodny wulkanu (1965).

Niektóre obrazy Obregóna mają świetną treść społeczną i narzekają. Martwy uczeń y Żałoba po uczniu, oba od 1957 r., posłużyły do ​​potępienia zamachu stanu Gustavo Rojasa Pinilli. Na swoim obrazie kogut jest alegorycznym przedstawieniem dyktatora.

W swoim ostatnim etapie Alejadro Obregón stopniowo porzucił technikę olejną na rzecz malarstwa akrylowego. To sprawiło, że zaczął ćwiczyć malowanie na dużych powierzchniach, takich jak elewacje budynków, i zapomniał o tradycyjnych płótnach. Ta fascynacja malarstwo ścienne Doprowadziło go to do realizacji dzieł cieszących się wielkim uznaniem w tak charakterystycznych miejscach, jak gmach Senatu Republiki czy Biblioteka Luisa Ángela Arango.