Ciekawostki w historii Norwegii

Oficjalnie Historia Norwegii Rozpoczyna się w 872 roku, roku założenia królestwa. Jednak jego historia sięga znacznie dalej w czasie, od prehistorii do współczesności.

W tym poście dokonamy przeglądu najważniejszych momentów i wydarzeń w historii tego skandynawskiego narodu.

Założenie Królestwa Norwegii (872)

Już w IX wieku n.e. ludy zamieszkujące Półwysep Skandynawski dowiodły, że są zaciekłymi wojownikami i doświadczonymi nawigatorami, zapoczątkowując w ten sposób erę Inwazje Wikingów.

Wikingowie (lub Normanowie) siali terror na wybrzeżach całej Europy, od Wysp Brytyjskich po Morze Śródziemne, a nawet rozprzestrzenili się w głąb Rosji. Jednak na ich terytoriach pochodzenia byli podzieleni i ciągle się sprzeczali.

Wszystko zmieniło się dzięki postaci Harald I z Norwegii, zwany także „Harald the Fair” lub „Harald the Blond”. Ten przywódca Wikingów rozpoczął serię wojen z sąsiednimi klanami. Po zwycięstwie morskim w bitwa pod hafrsfjordem W 872 założył Królestwo Norwegii, który następnie rozciągał się mniej więcej na obecne południowe terytoria Norwegii i Szwecji.

Unia Kalmar (1389)

La Unia Kalmar był to moment największej świetności królestw skandynawskich.

MargaritaCórka króla Szwecji, została królową Norwegii w 1372 roku po śmierci męża, króla Haakona VI, a później królową Danii po przedwczesnej śmierci jej syna Olafa, prawowitego następcy tronu. Po zjednoczeniu dwóch koron pod swoją władzą, nie wahał się dochodzić swoich praw do tronu Szwecji. Jego zwolennicy musieli stawić czoła militarnie zwolennikom drugiego aspiranta do tronu, Alberta Meklemburgii, którego pokonał w bitwa o alse (1389).

Zjednoczenie trzech królestw zmaterializowało się wraz z podpisaniem Unia Kalmar. Nowe państwo zjednoczyło cały świat skandynawski: Szwecję, Norwegię, Finlandię, Danię, Islandię i Wyspy Owcze.

Noc 400 lat

Szwecja opuściła Unię Kalmarską w 1523 roku, chociaż Norwegia i Dania pozostały zjednoczone aż do początku XIX wieku. Jednak w tym związku Norwegia a jej mieszkańcy znaleźli się w gorszej sytuacji w stosunku do Danii. W rzeczywistości stolica została założona w Kopenhadze.

Ten okres upadku trwał prawie cztery wieki, dlatego w historii Norwegii znany jest jako „Noc 400 lat”.

W 1814 roku, po wojnach napoleońskich, które spustoszyły stary kontynent, w Traktaty wiedeńskie dla którego Dania straciła kontrolę nad Norwegią. Jednak kraj nie odzyskał niepodległości, ale przeszedł w ręce Szwecji.

Niepodległość Norwegii (1905)

Norweski nastrój narodowy stopniowo rozwijał się w XIX wieku, wraz ze wzrostem odrzucenia korony szwedzkiej. Chociaż zdarzały się gwałtowne epizody i okresy napięć, problem nie nasilał się i został ostatecznie rozwiązany pokojowo w 1905 r. plebiscyt.

W ten sposób Norwegowie mogli swobodnie wybierać swoją przyszłość i postawić na ustanowienie własnej monarchii. Nowy król, Haakona VII, został wybrany przez norweski parlament. To narodziny nowoczesnego państwa norweskiego, monarchii parlamentarnej i królestwa ze stolicą w Oslo.

Norwegia podczas II wojny światowej (1940-45)

Pomimo faktu, że Norwegia ogłosiła się krajem neutralnym na początku II wojny światowej, w 1940 roku nazistowskie Niemcy zaatakowały kraj na możliwość, że w końcu dołączy do aliantów.

Inwazja była bardzo szybka, ponieważ niewielka pomoc wojskowa, jaką Norwegowie otrzymali od Brytyjczyków, była niewystarczająca. Plik okupacja niemiecka w Norwegii trwała do maja 1945 r. W tym czasie rozwinął się wewnętrzny ruch oporu, na którego czele stał sam król Haakon VII.

Po wojnie Norwegia odzyskała niepodległość i aktywnie uczestniczyła w polityce międzynarodowej, współpracując w tworzeniu ONZ i przystępując do NATO w 1948 roku.

Norwegia dzisiaj

Bogactwo pochodzące z eksploatacja węglowodorów (ropa i gaz) na Morzu Norweskim i Morzu Północnym radykalnie zmieniły gospodarkę kraju. W ciągu kilku dziesięcioleci Norwegia przeszła od skromnej gospodarki opartej na rybołówstwie i rolnictwie do stawania się jeden z najlepiej prosperujących narodów w Europie.

Norwegia rozwinęła system polityczny i społeczny, który jest chwalony przez prawie wszystkie kraje na świecie. Przykład, że możliwe jest osiągnięcie dwojakiego celu, jakim jest dobrobyt gospodarczy i sprawiedliwość społeczna.