La Opera rosyjska ma swoje korzenie mocno zakorzenione w XVIII w. Do tego czasu Rosjanie przyzwyczajeni byli do oglądania opery włoskojęzycznej, prezentowanej przez włoskie zespoły operowe.
Dzięki zagranicznym kompozytorom, którzy służyli na rosyjskim dworze cesarskim, zaczęli pisać rosyjskie opery. Jednak dopiero w latach siedemdziesiątych XVIII wieku kompozytorzy pochodzenia rosyjskiego podjęli próbę komponowania oper na potrzeby rosyjskich librett.
Siglo 18
Rosjanie po raz pierwszy zasmakowali opery w 1731 r. Rosyjska cesarzowa Anna poprosiła króla polskiego i elektora Saksonii Augusta II Mocnego o jego włoską kompanię operową, aby świętował jej koronację w Moskwie.
Giovanni Alberto Ristori zaprezentował pierwszą operę Calandro w Rosji pod kierunkiem swojego ojca i siebie. To otworzyło drogę włoskim zespołom operowym w Rosji. Trupa Cztery lata później, czyli w 1735 roku, kompozytor Francesco Araja poprowadził włoską operę i został zaproszony do Sankt Petersburga w lutym 1736 roku.
Historia mówi, że wielkim wydarzeniem była koronacja cesarzowej Elizawety Petrownej w Moskwie i dla uczczenia tego wydarzenia zbudowano nowy teatr. Z tej okazji wystawiono operę w reżyserii Johanna Adolfa Hasse Tito Vespasiano (La clemenza di Tito). W następnym roku rosyjska opera rozwinęła się dalej. Mała sala Comédie et opera w „Zimnij Dvorets” (Pałac Zimowy w Sankt Petersburgu) została przekształcona w nową operę, która może pomieścić około tysiąca osób.
W 1744 r. W rocznicę koronacji Elizawety Petrovnej i zawarcia pokoju ze Szwecją uczczono operą Araję Seleuco. Sześć lat tam po raz pierwszy w pokazie wzięła udział rosyjska piosenkarka.
W 1755 r. Po raz pierwszy wystawiono operę Tsefal i Prokris wystawioną w Rosji. Dwa lata później do Sankt Petersburga został zaproszony prywatny zespół operowy. Każdego tygodnia na dworze organizowano operę z dwoma lub trzema przedstawieniami publicznymi otwartymi w ciągu tygodnia. Niektóre z wybitnych włoskich osobistości, które wcześnie przeszły do rosyjskiej opery, to wenecki Galuppi, Manfredini, Traetta, Paisiello, Sarti, Cimarosa i hiszpański Martín y Soler.