Przez większość swojej historii architektura rosyjska był przeważnie religijny. Kościoły były przez wieki jedynymi budynkami zbudowanymi z kamienia, a dziś są to prawie jedyne budynki zachowane ze starożytnej przeszłości.
Podstawowe elementy rosyjskiego projektu kościoła pojawiły się dość wcześnie, bo około XI wieku. Ogólny plan przedstawia grecki krzyż (wszystkie cztery ramiona są równe), a ściany są wysokie i stosunkowo wolne od otworów.
Charakterystyczna kopuła cebulowa pojawiła się po raz pierwszy w Nowogrodzie w katedrze Sancta Sophia w XI wieku. We wnętrzu głównym elementem jest ikonostas, czyli ołtarz, w którym hierarchicznie osadzone są ikony kościoła.
Centra średniowiecznej architektury kościelnej podążały za zmieniającą się dominacją starożytnych miast rosyjskich - od Kijowa po Nowogród i Psków, a od końca XV wieku z Moskwy.
Wraz z utworzeniem zjednoczonego państwa rosyjskiego pod rządami Iwana III w Rosji zaczęła pojawiać się architektura zewnętrzna. Pierwszym przykładem pracy zagranicznej jest wielka katedra Wniebowzięcia NMP w Moskwie, ukończona w 1479 roku przez bolońskiego architekta Fioravanti Aritotle.
Katedra jest w rzeczywistości niezwykłą syntezą tradycyjnych rosyjskich stylów architektonicznych, chociaż jej klasyczne proporcje oznaczają, że jest dziełem włoskiego renesansu. Rosyjska tradycja przeżyła krótki okres odnowienia wpływów za czasów Iwana IV (Groźnego), za którego panowania została zbudowana legendarna katedra św. Bazylego.
Generalnie jednak carowie zaczęli coraz bardziej dostosowywać się do europejskich stylów architektonicznych. Świetnym przykładem tej zmiany był Piotr Wielki, który zaprojektował St. Petersburg według obecnego europejskiego projektu. Jego następcy poszli w jego ślady, zatrudniając włoskiego architekta Rastrelli do wykonania rokokowego pałacu zimowego i katedry w Smolnym.