Klimat Egiptu z gorącymi latami i łagodnymi zimami sprzyjał noszeniu lekkich ubrań z włókien roślinnych, głównie do czasów rzymskich z bawełny importowanej z Indii. W mniejszym stopniu używano wełny.
Historia podaje, że niewielkie ilości jedwabiu były przedmiotem handlu ze wschodnią częścią Morza Śródziemnego prawdopodobnie od drugiej połowy drugiego tysiąclecia pne, ponieważ pozostałości jedwabiu znaleziono w egipskich grobowcach.
Skóry zwierzęce, zwłaszcza skóry lampartów, były czasami używane przez kapłanów i faraonów w roli pierwszych sług boga.
Takie szaty znaleziono w grobie św Tutenchamona i dość często były przedstawiane na ścianach grobowców. Czasami królowie i królowe nosili ozdobne ceremonialne stroje ozdobione piórami.
Prawda jest taka, że najważniejszą tkaniną był len, którego różnorodność była zróżnicowana, od lnu tkanego po len dla rodziny królewskiej i dla chłopów z grubego sukna.
Pierwsze etapy produkcji lnu wykonywali mężczyźni: zbierano rośliny, a rośliny trzepano, aby wydobyć z nich włókna, aż wynaleźli kamień i nić drzewną, przy której pracowały już kobiety. Aż do Nowego Królestwa wynaleziono krosna pionowe, na ogół obsługiwane przez mężczyzn.
Ponieważ szycie ubrań było bardzo pracochłonne, zaczęli robić prostokątne tkaniny, które były owinięte wokół ciała i połączone paskiem.
Jednym szczegółem jest to, że w grobowcu Tutanchamona znaleziono wiele części odzieży: tuniki, koszule, spódnice, fartuchy i paski, skarpetki, nakrycia głowy, czapki, szaliki, rękawiczki i rękawiczki, niektóre z cienką lnianą podszewką, a inne z osobną palec wskazujący i środkowy oraz otwór na kciuk.