Polska, diabelski taniec w Szwecji

Najpopularniejszy z tradycyjnych tańców Szwecja jest Polska (nie mylić z polka lub polka, pochodząca z Europy Środkowej). Ten taniec, obecny w prawie wszystkich tradycyjnych uroczystościach w kraju, ma również ciekawą historię, znany również pod nazwą „Taniec diabła”.

W przeciwieństwie do tego, co dzieje się w innych krajach europejskich, w Szwecji tradycyjna muzyka (muzyka ludowa) jest bardziej żywa niż kiedykolwiek. Jest wiele zespołów folklorystycznych, które kultywują te dawne tradycje, przekazywane z pokolenia na pokolenie. Plik spelemansstämmor, słowo, które można przetłumaczyć jako „gromadzenie się muzyków”, to małe festiwale muzyczne, idealne wydarzenia, aby zbliżyć się do tej muzycznej tradycji i odkryć magnetyzm szwedzkich tańców, takich jak polska.

Od czerwca do września te festiwale plenerowe odbywają się w całym kraju. Na ogół są to małe spotkania, chociaż niektóre z nich, na przykład, to spotkanie Bingsjo, która odbywa się na początku lipca, gromadzi tysiące ludzi. We wszystkich zawsze rozbrzmiewają wesołe akordy polskiej.

Pochodzenie Polski

Jak sama nazwa wskazuje, korzenie Polski sięgają wpływów monarchii Polonia w krajach Europy Północnej na początku XVII wieku (w języku szwedzkim słowo polska jest również używane w odniesieniu do języka polskiego).

Jednak wielu uczonych twierdzi, że poza nazwą, tańcem i muzyką szwedzkiej polskiej ma wyłącznie skandynawskie korzenie. Być może narodziny polski powstały z połączenia różnych tradycji muzycznych, które ewoluowałyby do obecnej formy.

 Prawda jest taka, że ​​w innych krajach skandynawskich lubią Norwegia, Dania o Finlandia Polska jest również tańczona, choć w różnych wariantach. Szwedzka polska to melodia, która ma ten sam rytm co Vals. Aby być tańczonym, potrzeba co najmniej czterech osób, tak jak to się dzieje z menuet. Jednak polska tańczy się bardziej energicznie i mniej uroczyście. W rzeczywistości jego inscenizacja i choreografia są bliższe niektórym tradycyjnym tańcom bałkańskim niż arystokratycznym tańcom, które pojawiły się w eleganckich salonach europejskich XVIII wieku. Najlepszy przykład tego wszystkiego mamy poniżej wideo:

Polska w Szwecji

Polska gra i tańczy w Szwecji od kilku stuleci. Tradycja była przekazywana z ojca na syna, chociaż z biegiem czasu ewoluowały różne style regionalne.

Od XIX wieku stare popularne melodie zaczęto zapisywać w partyturach muzycznych. Dzięki pracy wielu muzyków polska przeżyła, jak miał zniknąć w okresie industrializacji kraju, która przyniosła exodus ze wsi, porzucenie wielu wsi i zapomnienie o wielu starych tradycjach.

Właściwie to zainteresowanie odzyskiwanie polskiej następuje po II wojnie światowej, z licznymi prywatnymi inicjatywami grup kulturalnych i ludowych, odwołując się do pamięci i tradycji najstarszych ludzi z różnych regionów kraju. Wiele starych Polsk zostało uratowanych, a ich muzyka zagrała ponownie kilkadziesiąt lat po ich ostatnim graniu.

Odmiany regionalne

W Szwecji w zależności od regionu wyróżnia się różne style polskiej. Oto najpopularniejsze odmiany:

• La XNUMXth note polskagładsza i bardziej jednolita, tańczona jest na południu Szwecji, zwłaszcza w rejonie Scania i wybrzeże morskie bałtycki.
• La ósemka polska Tańczony jest praktycznie w całym kraju, choć szczególnie znany jest w regionie centralnym Dalarna.
• La polska trójka to typowy styl górskich regionów zachodniej Szwecji (Värmland, Jamtland y Harjedalen), najbliżej granicy z Norwegią.

Legenda Diabeł

Ale Dlaczego polska znana jest jako „taniec diabła”? Ta nazwa ma swoje źródło w ciekawej legendzie.

Jak widać na powyższym filmie, plik skrzypce to najważniejszy instrument podczas gry na polsku. Czasami dźwięki skrzypiec wydłużają się i osiągają tony tak wysokie, że przypominają odgłosy zwierząt, a nawet muzykę z innego świata.

Legenda głosi, że pewnego razu grupa ludzi ze szwedzkiego miasteczka tzw horga zebrał się wokół skrzypka, aby posłuchać jego muzyki i tańczyć. W pewnym momencie, w środku imprezy, pojawiła się dziwna postać całkowicie ubrana na czarno, która poprosiła o pozwolenie na grę na skrzypcach. Kiedy miał instrument w rękach, zaczął grać hipnotyczna i gorączkowa melodia: the polska.

Taka była siła tej muzyki, że nikt z obecnych nie mógł przestać tańczyć. I tak kontynuowali, aż umarli, całkowicie wyczerpani. Ich szkielety nadal tańczyły i skończyli staczając się z góry. Ci biedni nieszczęśnicy byli ofiarami „tańca diabła”. Rzeczywiście, to on sam, tajemniczy mężczyzna w czerni, który grał na skrzypcach, aby zabrać ich ze sobą do piekła.