kexigela Het is een rituele dans van de etnische groep Qiang.
De Qiang wonen nu in het noorden van Sichuan, ze hebben de oudste geschiedenis van alle etnische groepen in China, en het is er een die tot op de dag van vandaag nog steeds zijn oorspronkelijke gebruiken heeft behouden.
De oude nomadische Di- en Qiang-stammen leefden ooit in de uitgestrekte landen van Noord- en Noordwest-China. Gedurende een periode van meer dan 5.000 jaar hebben ze oorlogen, annexatie en scheiding meegemaakt, evenals onophoudelijke migratie, en dus integratie met vele lokale clans en stammen.
Als gevolg hiervan heeft meer dan de helft van de 56 etnische groepen in China een bepaalde hoeveelheid Qiang-bloed. Wat betreft de voorheen bevolkte Di- en Qiang-stammen, zij werden geleidelijk een etnische minderheidsgroep, die het noordelijke gebied van Sichuan Minshan bewoonde.
De Kexigela of «pantserdans»Is een rituele dans die wordt uitgevoerd tijdens offerceremonies. Traditioneel werd de dans uitgevoerd voordat soldaten ten oorlog trokken of tijdens herdenkingsevenementen die werden gehouden door vereerde overleden oudsten of nationale helden.
De provincie Sichuan heeft bergen en rivieren en staat bekend om zijn ingewikkelde topografie. Als je wilt genieten van Qiang-zang en -dans, vertrek dan vanuit Chengdu naar de Maoxian County, de hoofdstad van de Tibetaanse Sichuan en de Qiang Autonome Prefectuur. Van daaruit ga je naar de Qiang-gemeenschappen tussen de Minshan-bergen.
Om de rijkdom van Kexigela te bewonderen, zou het echter nog een dag duren om de lange wegen die van steenasfalt naar onverharde wegen gaan, en een kronkelend pad te doorkruisen voordat we de "Qionglong" van de Qiang bereiken, die te vinden is op de top van de a-bergketen in Xi'er Stockade Guazi, Mawo Township, in het Xi'er-gebied.
Volgens de legende, terwijl de oude Qiang in oorlog waren met een andere stam, kwam de Witte Stenen God tussenbeide om hen te redden van een wisse dood.
De Qiang staan bekend als ongecompliceerd. En ze houden van zingen en dansen. Er zijn twee hoofdtypen Qiang-zang en -dans: die voor offerrituelen en die voor amusement. Deze etnische groep is polytheïstisch en gelooft dat alle wezens een ziel hebben. Voor hen hebben de overledenen grote invloed in het leven en besteden daarom veel aandacht aan begrafenisplechtigheden.
In de Kexigela worden een grote wijnkruik en een groot houten vat gekookt water in het midden van de dansruimte geplaatst, meestal een dorsvloer van tarwe. Gewapend met een houten lepel met een lange steel roept een ceremoniemeester op tot stilte van de rest van de menigte en geeft de deelnemende vrouwen van de familie een seintje om te beginnen met zingen.
Schouder aan schouder staand en gekleed in kleurrijke kostuums in Tibetaanse stijl, voegen de vrouwen hun stemmen samen in een melodieus maar melancholisch refrein. Terwijl ze zingen, baanden oudere mannen uit het dorp zich een weg door het land, zwaaiend met hun messen en bijlen in de lucht, en namen ze plaats naast de zangers.
De oudste vrouw begint de ceremonie door de wijn met een rietje te drinken, gevolgd door anderen op basis van haar leeftijd, toestand en positie in de hiërarchie. De ceremoniemeester vult de wijnkaraf met gekookt water nadat elke persoon een slok wijn heeft genomen, die de wijn feitelijk voorbereidt op een nieuwe fermentatieronde.
Terwijl de vrouwen doorgaan met zingen, blijven de mannen met hun wapens in de lucht zwaaien en roepen "oh-ya, oh-wu." De bewegingen zijn traag en niet gehaast, wat een plechtige en respectvolle sfeer creëert, hij gelooft dat het nodig is om boze geesten te verdrijven en de zielen van dode mensen te beschermen. ' De mannen maken verschillende rondes van de ceremoniële gebieden voordat ze hun linies hervormen. Ze zijn een koppel en voeren de bewegingen uit om een schijngevecht voor te stellen.
De mannen trekken zich terug, terwijl de vrouwen blijven zingen, dit keer met hun armen gooien en hun lichamen met meer kracht bewegen. Zijn bewegingen vertegenwoordigen een uitdrukking van pijn.