De mythologische sirenes

In de Griekse mythologie zeemeerminnen Het waren wezens met het hoofd en de romp van een vrouw, de rest met een vissenstaart (vroeger waren het ook half vrouwtjes en half vogels).
De sirenes ze betoverden de zeelieden die langskwamen met hun gezang, ze liepen schipbreuk bij het horen van hun stem, ze volgden precies waar ze waren en liepen aan de grond.
In de legende van Jason en de Argonauten, de zeelieden die betoverd waren door zijn stem zouden schipbreuk lijden, maar de intelligentie van Orpheus redde hen.
Orpheus met zijn mooie lied bedekte de stem van de sirenes, zijn Argonauten bleven hun taken doen, ze luisterden niet naar de sirenes, anders waren ze vastgelopen waar ze woonden. Nadat ze door Orpheus werden verslagen, zeggen sommige versies dat de zeemeerminnen in steen veranderden, anderen zeggen dat ze in de zee sprongen om te sterven.
En De Odyssee de zeemeerminnen en hun mooie lied zijn ook aanwezig. Odysseus, die de schoonheid van het gezang van de sirenes kende, bereidde de bemanning voor toen hij langskwam en bedekte hun oren met oorsmeer, zodat ze het niet zouden horen. Odysseus wilde het melodieuze gezang van de sirenes horen, maar hij wilde niet naar hen toe in zee springen of er met zijn boot naartoe gaan. Hiervoor had hij zichzelf aan de mast vastgebonden, zodat hij naar hen kon luisteren en niet naar hen toe kon gaan.
In de "Duizend-en-een-nacht" worden zeemeerminnen ook genoemd als wezens van buitengewone schoonheid, hij noemde ze als dochters van de zee, met lang golvend haar, zoals de golven van de zee. Met het hoofd en de romp van een vrouw en vanuit de navel begon een vissenstaart die ze van de ene naar de andere kant bewogen. Ze hadden lieve stemmen en charmante glimlachen.