Dit is een interview met de prominente Cubaanse schilder Manuel Alfredo Sosabravo, die 80 jaar wordt.
In 1950 woonde u een Wifredo Lam-tentoonstelling bij in het Central Park van Havana. Hoe heeft het vroege contact geluk gehad met de beeldende kunst en hoe heeft het de liefdesrelatie die ik heb gehad met de kunsten de afgelopen 60 jaar beïnvloed?
Ik heb altijd artistieke zorgen gehad, maar wist niet wat ik ermee aan moest. Ik dacht dat ik muzikant kon worden. Toen ik 18 jaar oud was, begon ik naar klassieke muziek te luisteren op het CMBF-station. Ik ben net pianist geworden en ging naar een muziekschool om muziektheorie te studeren. Ik was de beste van mijn klas als het ging om theorie, maar als laatste qua muzikaliteit. Hij schreef ook enkele verhalen die werden gepubliceerd op de literaire pagina's van kranten zoals Diario de la Marina. Ik realiseerde me echter al snel dat het niet mijn werk was.
Zes decennia trouwe toewijding aan de kunsten. Is je carrière altijd prettig geweest of heb je ups en downs gehad?
Het is erg leuk geweest, het was een doel dat ik mezelf stelde toen ik 20 jaar oud was en zes decennia later voel ik dat ik het heb bereikt.
Tijdens de inhuldiging van zijn meest recente tentoonstelling beschreef de historicus van de stad Havana, Eusebio Leal, zijn werk als een eeuwige glimlach. Wat denk jij ervan?
Gelukkig ben ik erg optimistisch en dat zie je duidelijk terug in mijn werk. Het is een beetje natuurlijk. Zelfs de meest dramatische thema's hebben een vleugje humor. Het is niet iets dat ik heb geleerd, ik denk dat het maar een deel van mij is.
Van alle kunstenaars wordt gezegd dat ze een ritueel volgen wanneer ze een nieuwe baan krijgen. Heeft u er een?
Ik wil een wandeling maken door mijn tuin. Dat doet me denken aan het platteland en mijn jeugd. Dat stukje natuur maakt bijna deel uit van mijn artistieke werk. Voordat ik iets in mijn atelier doe, ga ik daarheen, maak een wandeling en ga dan aan het werk. Als ik moe word, krijg ik spirituele regeneratie, daarna blijf ik vol energie werken. Het is als het vullen van de tank van de auto.
Je hebt een grote collectie werken, maar is er een stuk of serie waar je een bijzondere liefde voor hebt?
Er zijn er veel, maar een heel bijzondere is de muurschildering op de gevel van het Habana Libre hotel, de eerste die ik deed. Het is anders dan de rest omdat ik geen eerdere ervaring had.
Wanneer je werkt, visualiseer je het stuk dan in je hoofd, of breng je het tijdens het proces ter sprake?
Ik heb altijd een aantal eerdere ideeën. Soms geven de zinnen of titels van de films mij een uitgangspunt.
Als je een bijzonder moment in je carrière zou moeten kiezen, wat zou dat dan zijn?
Toen ik op 20-jarige leeftijd besloot schilder te worden.
Veel critici verwijzen naar de constante dynamiek van zijn esthetische discours en de steeds gewaagdere schildermethoden. Beschouw je jezelf als een eigenwijs kunstenaar?
Ik ben niet het obsessieve type, maar ik ben nauwgezet als het gaat om het uitwerken van alle details van mijn werk.
Wat het meest opvalt: de sluwheid van elk detail of de verbazing van het voltooide werk?
Beide.
Vertel ons over de mysterieuze kracht, zoals een kledingstuk, dat zich bij de kleur voegt.
Dat is het resultaat van ervaring. In die constante zoektocht gedurende mijn hele carrière heb ik altijd geëxperimenteerd om de kleur te krijgen die ik wil.
Wie zijn je favoriete artiesten?
Toen ik begon met schilderen, waren mijn favoriete schilders Mariano, Víctor Manuel en Portocarrero. Van hedendaagse schilders bewonder ik Fabelo. Toen ik hoorde over artiesten van over de hele wereld, hield ik nooit op Cubanen leuk te vinden, maar ik heb anderen ontdekt die als familie voelden, omdat er contactpunten waren in ons werk.
Hoe vier je de geboorte van je nieuwe creaties?
Ik denk dat het net een vrouw is die bevalt, hoewel niet met pijn, maar in plaats daarvan met plezier. Als ik klaar ben, denk ik altijd dat mijn baby heel mooi is.
Het is duidelijk dat je een onverschrokken kunstenaar bent die altijd bereid is om nieuwe risico's te nemen, maar wat voor nieuwe dingen je ook onderweg tegenkomt, zorg altijd voor consistentie in je esthetische taal. Hoe belangrijk vind je het om dezelfde stijl te behouden?
Alle kunstenaars proberen zich te identificeren met een manier van werken die wordt bereikt door invloeden te assimileren en af te wijzen totdat ze hun eigen stijl vinden. Ik heb altijd geloofd dat de schilders in het originele verhaal slechts holbewoners zijn en dat het niet echt schilders waren, maar mensen die hun leven en wensen probeerden te weerspiegelen.
Voor veel mensen is Sosabravo: een land, een wereld, een universum. Hoe is dat universum?
Het is heel simpel. Ik ben zelf geen ingewikkelde, verbijsterde technische dingen. Misschien gebruiken andere mensen de computer om een deel van hun werk te doen, ik weet niet hoe ik met een computer moet werken. Ik ben erg primitief. Het kost tijd en rust om het werk te doen, waardoor ik me tevreden voel.