XV wiek to początek malarstwo portugalskie. W 1428 roku Jan van Eyck przybył do Portugalii poprzez małżeństwo Isabel, córki króla Juana I z Felipe el Bueno, księciem Burgundii.
Był to początek długiej i bliskiej relacji z Flandrią, która wywarła wpływ na malarstwo portugalskie.
Od flamenco portugalscy artyści zdobyli nie tylko wiedzę o technice i kompozycji, ale także dwie tradycje malarskie, które zyskiwały na znaczeniu: malarstwo religijne i portret.
Te dwie tendencje są wyraźnie widoczne w arcydziele portugalskiej sztuki XV wieku, czyli w panelach Adoracja św. Wincentego de Nuno na wystawie w starym Muzeum Sztuki w Lizbonie. W 1450 roku został mianowany nadwornym malarzem króla Alfonsa V, a panele namalowano między 1458 a 1464 rokiem.
Szkoła malarstwa zwana Szkoła Północna została założona u szczytu architektury manuelińskiej w XVI w. Znanym malarzem tego stylu, który wykorzystywał naturalizm i szczegółowe krajobrazy w tle, był Vasco Fernandes, znany również jako „Grão Vasco”.
Mniej więcej w tym samym czasie istniała inna grupa znana jako Szkoła Lizbońska, która wyprodukowała kilku najlepszych malarzy, w tym Jorge Afonso, Cristovão de Figueiredo, Fernandes Garcio i Gregório Lopes, jeden z najbardziej znanych artystów końca XVI wieku.
Jednym z najbardziej znanych malarzy w historii Portugalii był Amadeo de Souza Cardoso (1887-1918), którego niektóre prace można zobaczyć w północnym mieście Amarante.