z Iwan Groźny, car znany ze swojego surowego charakteru i zamiłowania do sztuki, na dworze często widywano błaznów, śpiewaków, graczy i
tancerze.
W czasach radzieckich, po rewolucji 1917 r., Rząd bolszewicki zaczął przeznaczać fundusze na organizację i rozpowszechnianie profesjonalnych zespołów tańców ludowych. W 1937 roku pojawił się pierwszy profesjonalny kolektyw tańca ludowego pod kierownictwem Igora Moisejewa.
Wśród licznych firm jest jeszcze jedna grupa: Barynia, której wirtuozeria doszła do tego stopnia, że artyści wychodząc na scenę, nie
doskonale wiedzą, co zinterpretują, efektem artystycznym jest zawsze spontaniczna improwizacja. (Są bardzo znani za granicą).
Rozwój tańca rosyjskiego ewoluował w trzech kierunkach:
- Korozja (jorovody), które są bardzo zróżnicowane. Jest to połączenie ruchów dużej liczby uczestników z piosenką, a czasem z
odgrywanie ról treści muzyki.
- W tańcach improwizowanych, w zależności od liczby uczestników, taniec może być indywidualny, w parach lub w grupach. Te tańce
na ogół uczy się ich od dzieciństwa.
- Tradycyjne tańce, w przeciwieństwie do popularnych tańców, mają określoną kolejność różnych figur, aw każdej figurze ruchy są z góry ustalone. Najbardziej rozpowszechnione to: kadril, metaliza, valenki, balalaika, sibisrkaya, polka itp.