W tereyağı heykelleri veya tereyağı, Tibet Budizminin ruhani gelişimi için gereklidir. Tibet kültüründe eşsiz bir heykel sanatı olan sanat, Bon Tibet dininden bir kökene sahiptir ve Tibet sanatının hazinesindeki egzotik çiçeklerden biri olarak kabul edilir.
Tereyağlı heykellerin kökeni
641'de Tang hanedanından Prenses Wencheng, o zamanki Tibet Kralı Songtsan Gambo ile evlendiğinde, daha sonra Jokhang Tapınağı'nda kutsal sayılan ve tapılan bir Sakyamuni heykeli verdi.
Tibet halkı saygılarını göstermek için Buda'nın önünde adaklar sundu. Hindistan'da gözlemlenen geleneksel geleneklere uygun olarak, Buddha ve bodhisattvalara sunulan adaklar altı kategoriye ayrıldı: Çiçek, Tütsü, ilahi su, Tütsü, meyve ve Buda'nın ışığı.
Ancak o sırada bütün çiçekler ve ağaçlar öldü, bu yüzden Tibet halkı bunun yerine bir buket çiçek yaptı.
Tereyağı heykelleri, Çin'deki Tibetliler arasında ana hammaddenin tereyağı, krema olduğu bir tür el yapımı kalıp yağıdır. Hafif bir kokuya sahip, yumuşak ve saf olan katı malzeme, canlı, parlak ve mükemmel işçilik olarak kalıplanabilir.
Başlangıçta tereyağı heykelleri basitti ve teknikler zordu. Daha sonra, bu sanatta uzmanlaşmış keşiş sanatçıları yetiştirmek için Taer Manastırı'nda iki kurum oluşturuldu. Buda'ya ve sanata olan tutkuyla, keşişler çok çalıştılar ve kendi zayıflıklarının üstesinden gelmek için birbirlerinden öğrendiler, böylece yapı ve içerik açısından sanatı zenginleştirdiler.
Tereyağı heykellerinin üretimi oldukça benzersiz ve karmaşıktır: Tereyağı kolayca eridiğinden, keşiş sanatçıları tarafından soğuk koşullarda (genellikle kış günlerinde) elle modellenmiştir.
Tereyağını daha yumuşak ve daha hassas hale getirmek için, uzun süre soğuk suya batırılır ve saf olmayan maddeler çıkarılır, ardından tereyağı bir merhem haline getirilir. Heykelden önce sanatçılar yıkanmalı ve dini bir ritüele katılmalıdır.
Böylece tereyağı heykel konusunu tartışmaya başlarlar. Temayı oluşturduktan sonra, tereyağı heykelinin konseptini, planlamasını ve tasarımını detaylandırıyorlar. Bu süreçte iş sırasıyla keşişler arasında dağıtılır. Tüm hazırlık çalışmaları tamamlandığında sanatçılar 0 ° C sıcaklıkta odalara girip heykellerine başlıyorlar.